v
In deze blog ga ik het hebben over waar je als kind van een (verborgen) narcistische ouder(s) in je dagelijkse leven tegenaan loopt. Persoonlijk heb ik altijd sterk het gevoel gehad m’n best te moeten doen om gelukkig te zijn.
Nu na veel bewustwording over dit onderwerp klinkt dit gevoel voor mij als een logisch gevolg. Eigenlijk het gevoel nooit helemaal goed genoeg te zijn.
Als kind van een (verborgen) narcistische ouder(s) heb je namelijk altijd je best moeten doen om liefde te ontvangen. Je hebt geen onvoorwaardelijke/veilige liefde mogen ervaren. Je hebt altijd het gevoel aan verwachtingen van anderen te moeten voldoen. Het was niet veilig jezelf te zijn. Je hebt daardoor ook geen stabiel zelf ontwikkelt. Als kind van de (verborgen)narcistische ouder(s) is het nooit echt helemaal om jou gegaan. Om wie jij was, over hoe jij je voelde, wat jouw behoeften waren, waar jouw interesses lagen. Jij was/bent er om de ouder zich goed te laten voelen. Je bent dan als het ware een verlengstuk van de ouder. Dit is de omgekeerde wereld, de ouder is ervoor om het kind zich goed te laten voelen over zichzelf. In ieder geval zo goed, dat het een stabiele identiteit kan ontwikkelen en zichzelf als volwassene emotioneel kan dragen.
Met een goed ontwikkeld zelf beschik je over een gezond zelfbeeld, over eigenwaarde en zelfvertrouwen. In een gezonde ouder kind relaties helpt de ouder het kind bij het reguleren van de emoties. Spiegelt de ouder het kind dat hij of zij er mag zijn precies zoals hij of zij is. Natuurlijk is de ouder er ook voor om het kind te begrenzen. Dit begrenzen zal niet plaatsvinden door het kind persoonlijk af te keuren, echter door rustig uit te leggen waarom bepaalt gedrag wel of niet wenselijk is.
Met een (verborgen)narcistische ouder(s) ben je heel veel dingen als normaal gaan beschouwen. Dingen die voor mensen met wel een gezond “Zelf” niet normaal zijn. Het is voor jou bijvoorbeeld heel normaal om je heel makkelijk aan de ander aan te passen, sterker nog dit voelt zelfs veilig. Dit wil niet zeggen dat het ongezond is je aan iemand aan te passen. Het is alleen heel belangrijk dat er in relaties wederkerigheid aanwezig is. Als het aanpassen altijd van een kant moet komen is er geen sprake van een gezonde relatie. Met een (verborgen)narcistische ouder heb je dus geen authentieke identiteit met een gezond zelf kunnen ontwikkelen.
Wij mensen zijn zo bedraad, zitten zo in elkaar dat wij als kinderen ons moeten verbinden met de ouder/verzorger. Tevens zijn mensen zo bedraad dat wij authenticiteit willen ervaren. Wij willen ons geliefd voelen om wie we zijn, dat we om van te houden zijn. Wij zijn als kinderen totaal afhankelijk. Als kind maken wij dus om te kunnen overleven een strategie aan om zo voorzien te worden in onze behoeften. De zogenaamde overlevingsstrategie. Deze overlevingsstrategie kan op verschillende manieren vormgegeven worden. Vaak hebben we ook verschillende overlevingsstrategieën gebruikt. In veel gevallen, zijn we ons gaan identificeren met deze overlevingsstrategie. We zijn gaan denken dat het onze persoonlijkheid is. Niks is echter minder waar. Het is alleen heel moeilijk dit te herkennen, omdat het vaak je eigen blinde vlek is. Vaak komt men hier ook pas achter als je in het dagelijkse leven problemen krijgt of constant tegen dezelfde issues aanloopt.
Naar aanleiding van mijn persoonlijk verhaal wil ik hier graag verder uitleg over geven. Met als doel meer bewustwording over het onderwerp (verborgen)narcisme.
Zelf heb ik een 35-jarige narcistische relatie achter de rug. Gelukkig heb ik de moed kunnen vinden de relatie te verbreken. Wel moet ik eerlijk toe geven dat ik mij heel erg gesteund heb gevoeld door mijn dochter. Ik weet niet of ik het zonder haar gered had. Na een zo lange tijd in een relatie met een narcist is je geest namelijk zo vertroebeld geraakt dat je de realiteit niet helder meer ziet. Dit vage beeld van de realiteit maakt je extra zwak en onzeker. Zelf denk ik daarom dat het heel belangrijk is dat er tenminste een persoon uit je sociale netwerk vertrouwen in jou heeft om los te kunnen breken. Na het beëindigen van deze langdurige toxische relatie volgde er nog een aantal kortdurende relaties. Ook deze relaties waren allemaal niet gezond te noemen. Dit is voor mij het keerpunt geweest om grondig onderzoek naar mij “Zelf” te gaan doen. Ik besefte inmiddels dat ik iets in mij “Zelf” moest veranderen om gezonde relaties aan te kunnen gaan.
In mijn grondige “zelf”-onderzoek ben ik tot de conclusie gekomen dat wanneer je heel lang in een destructieve relatie blijft. Je stapt er niet uit ook al weet je gezonde verstand dat het niet goed voor je is en dat je nooit gelukkig zal worden, dit vaak te maken heeft met een hechtingstrauma uit de vroege jeugd.
Het is allemaal zo vergelijkbaar. Let wel ik spreek hier over mijn persoonlijke ervaring. Ik zal een aantal zaken naast elkaar zetten wat inzicht zal geven. In mijn gezin van herkomst was de manier van mijn vader “De manier”. Als je ergens anders over dacht of een andere mening had werd er gereageerd met: dat zullen we nog wel eens zien, als je later voor jezelf moet zorgen dan maak je maar zelf uit hoe je het doet. Met andere woorden hier onder mijn dak geldt dat alles zo gebeurt als ik wil. Als je het niet eens was met elkaar werden dingen niet uitgepraat, je ging maar naar je kamer tot je niet boos meer was. Kortom er was geen sprake van een eigen zelf of zelfzorg. Er werd geen gehoor gegeven aan jou behoeften er was geen respect voor jouw mening. Grenzen werden niet gerespecteerd. Denk hierbij aan het lezen in jouw dagboek of het doorzoeken van jouw persoonlijke spullen. Over emoties en gevoelens werd niet gesproken. Als kennissen of familie iets deden waar hij het niet mee eens was dan lagen ze eruit. Leg dit alles naast de relatie met de narcist. Het is dus eigenlijk jouw referentiekader.
Kort door de bocht het niet mogen hebben van een eigen identiteit en een Zelf zorgt ervoor dat je in een relatie met de narcist in je comfortzone zit en je je toch niet comfortabel voelt. Sterker nog je wordt steeds ongelukkiger.
Je data bestaat uit:
- Je aanpassen aan de ander
- Het niet hebben en bewaken van eigen grenzen
- Geen respect voor jouw mening
- Geen empathie voor jouw gevoelens en emoties
- Je gevoelens niet uiten, hierop zal je persoonlijk afgewezen worden
Mensen die zichzelf wegcijferde werden gezien als goede personen en mensen met zelfvertrouwen werden gezien als arrogant
Het niet hebben van een stabiel en goed ontwikkeld zelf maakt je dus dat je heel gemakkelijk het slachtoffer wordt van een narcist. Je zit dan in je comfortzone, het voelt vertrouwd maar je voelt je niet gelukkig. Je leeft namelijk niet volgens je eigen waarden en normen. Het voelt dus letterlijk waardeloos. Je hebt geleerd je eigen(waarde) en jezelf te ontkennen. Om jou waarde toe te laten zul je moeten leren comfortabel te worden met het oncomfortabele.
Je hebt geleerd tegen de stroom in te zwemmen. Tegen alle natuurwetten in.
Klein houden door controle in plaats van groei en ontwikkeling. Als we beseffen dat controle berust op angst. Angst is een gedachte van het ego die zichzelf in stand wilt houden. Dan voel jij nu waarschijnlijk dat jij van jongs af aan klein gehouden bent met angst. Zo hielden jouw ouders de controle. Als je niet handelde volgens de onuitgesproken regels dan was er geen liefde. Deze angst voel je als kind constant. Als kind heb jij een gigantische loyaliteit naar de onuitgesproken regels binnen het gezin.
Alles voor het plaatje voor de buitenwereld. Voor wat aan de oppervlakte ligt zonder enige diepgang. Precies zoals het werkt binnen de narcistische relatie. Jezelf helemaal weggeven en ontkennen. Alles vanuit diepgewortelde angst geen liefde meer te ontvangen.
Weet dat de manier van liefde en liefhebben die jij op deze manier geleerd hebt niet veilig is. In veilige liefde mag jij helemaal zijn wie jij bent. Je authentieke zelf, met leuke en minder leuke kanten. Jawel je mag gewoon mens zijn.
Als je dit gaat beseffen en je kunt het vertrouwen van jouw getraumatiseerde kind winnen door er onvoorwaardelijk voor hem of haar te zijn, met haar of zijn mooie en minder leuke kanten, dan zal dat getraumatiseerde kind langzaam leren op jouw eigen onvoorwaardelijke liefde te vertrouwen. Zo krijg je steeds meer zelfvertrouwen. Zelfvertrouwen is dan ook het synoniem van onvoorwaardelijke liefde. Iets wat jij nog nooit van diegene die het jou eigenlijk hadden moeten geven gekregen hebt en nu jezelf moet gaan leren geven. Van diegene van wie je het eigenlijk had moeten krijgen en leren gaat dat helaas nooit meer gebeuren. Dit is een rouwproces op zich. Als je dit verwerkt zul je groeien. Als je blijft hangen in verwijt en boosheid zal je het niet loslaten, maar vasthouden. Je zult dan niet verder groeien als dat zij zich ontwikkeld hebben en blijven hangen in hetzelfde bewustzijnsniveau, het emotioneel niet beschikbare niveau. Dit is geen verwijt naar je opvoeders, zij zijn namelijk ook weer een product van en hebben gedaan wat in hun (on)vermogen lag. Met vergeving laat je los. Vergeven betekent niet dat je bepaalt gedrag goedkeurt. Je geeft het terug aan het grote geheel en houdt het niet langer vast alsof het van jou is. Persoonlijke ontwikkeling brengt je steeds verder op je pad van onvoorwaardelijke liefde.
Door deze negatieve energie terug te geven wordt er namelijk ook ruimte gecreëerd voor positieve energie. Belangrijk om ook te melden is dat we allemaal een kern van liefde hebben. Deze kern is omdat die niet gevoed is geworden niet gegroeid, maar zit er wel degelijk. Deze kern waar ik het nu over heb is jouw innerlijk weten, jouw Zelf. Dat stukje van jou wat jou nu ook aanstuurt deze blog te lezen. Persoonlijke ontwikkeling brengt je steeds verder bij je ware kern.
Je leeft dan met de stroom mee in plaats van tegen de stroom in.