Als je opgegroeid bent in een disfunctioneel gezin, houdt dat in dat je je op onbewust niveau niet veilig voelde je ware zelf te zijn. Je was bang om afgewezen te worden en geen liefde meer te krijgen.
Een kind ontwikkeld een beschermingsmechanisme wat zorgt dat hij of zij bepaalde emotionele pijn die voor het kind te heftig is niet meer hoeft te voelen.
Normaal gesproken wordt het getraumatiseerde kindsdeel door het volwassen deel opgevangen.
In het geval van emotionele verwaarlozing overheerst het getraumatiseerde kindsdeel en staat dit deel aan het roer. Zeker als het gaat om relaties aan gaan.
Het overlevingsmechanisme heeft er inderdaad in je jonge jaren voor gezorgd dat je kon overleven,
Dit mechanisme heeft je een dienst bewezen. Nu in je volwassen leven dient het je niet meer.
Het houdt je juist klein, zorgt dat je niet tot groei komt. De innerlijke stem die tot jou spreekt is meestal de stem van de opvoeder. Deze stem heeft jou in je jeugd behoedt voor afwijzing, deze stem zorgde voor controle. Je had onder controle dat er toch liefde kwam als je naar deze stem luisterde. De stem die ervoor zorgde dat je beslissingen nam die goed waren voor het uiterlijke plaatje, maar die waarschijnlijk niks met jouw ware gevoelens te maken had.
Nu in je volwassen leven luister je nog steeds naar deze innerlijke kritische stem. Langzaam begint tot je door te dringen dat je bent geprogrammeerd met een programma wat zorgt dat jij niet het leven lijdt waarvoor het bedoelt is.
Het leven is namelijk bedoelt om mooi en gelukkig te zijn!
Dat is wel heel moeilijk als je geprogrammeerd bent voor iedereen z´n gevoel te zorgen, behalve voor je eigen gevoel. Je hebt namelijk geleerd je gevoelens te ontkennen, dit zorgde voor overleven. We hebben allemaal een innerlijk zelf, al is deze niet ontwikkelt en hebben we er een hele dikke muur om heen gebouwd om ons hart te beschermen.
Dat innerlijke zelf, diegene die we daadwerkelijk zijn heeft altijd onvoorwaardelijk van je gehouden en zal dit ook altijd blijven doen. Dit stukje puurheid in ons, dit stukje authenticiteit wil dat we ons goed voelen. Als we geen gehoor gaan geven aan ons eigen gevoel worden we steeds leger van binnen. We moeten ons “Zelf” voeden. Voor ons “Zelf’ zorgen.
Ben jij kind van een narcistische ouder in combinatie met een codependent ouder. Twee verzorgers die totaal niet met zichzelf in verbinding staan dan kan het niet anders dan dat jij geen zelfzorg geleerd hebt.
Als ik naar mezelf kijk zat daar voor mij zelfs een hele negatieve lading op.
Mensen die voor zichzelf opkomen, en grenzen aangeven die over zelfvertrouwen beschikten werden bij mij thuis arrogant genoemd. Deze mensen werden afgekeurd.
Om zelfzorg en zelfliefde te gaan ontwikkelen is dit juist wat je moet gaan leren.
Je eigen behoeften gaan leren kennen en aangeven en goede grenzen aangeven.
Dit is heel lastig als je hier nooit in gestimuleerd bent. Ik ben begonnen meet iedere dag op te schrrijven welke ja van die dag eeigenlijk een nee tegen mezelf was. Waar ik dus eigelijkover m’n grens was gegaan. Wat heb ik vandaag gedaan waar ik van genoten heb, wat heb ik voor mezelf gedaan. Zo leer je op een afstandje naar jezelf kijken.